Στις 13 Ιουνίου 2016 οι εργαζόμενες/οι του ιστορικού θεάτρου Valle της Ρώμης εξέδωσαν ένα δελτίο τύπου μετά την καταστολή από την αστυνομία της απόπειρας να πραγματοποιήσουν μια δημόσια συνέλευση μέσα στο εγκαταλειμμένο, από το καλοκαίρι του 2014, θέατρο.
Όπως αναφέρουν στο δελτίο: «Ενώ απ’ έξω οι δυνάμεις της αστυνομίας προσπαθούσαν να παραβιάσουν την πόρτα, στο εσωτερικό του θεάτρου, στη διαπασών, ακουγόταν η άρια από τους Γάμους του Φίγκαρο του Μότσαρτ. Σε λούπα, για τέσσερις φορές, να μετράει τον χρόνο.
Τον χρόνο εκείνο που έληξε, σε σχέση με τις υποσχέσεις που δεν ελήφθησαν υπ’ όψη και που οδήγησαν στην έξοδο από τον χώρο τον Αύγουστο του 2014. Χρόνο που έληξε στη συμφωνία του Υπουργείου Πολιτιστικών Αγαθών & Τουρισμού (Mibact) με τον Δήμο της Ρώμης, που ανακοινώθηκε από τον Ιούλιο του 2011 και που ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Η καταγγελία της εγκατάλειψης στην οποία βρίσκεται το Θέατρο Valle είναι καταγγελία της πολιτιστικής ερήμωσης στην οποία βρίσκεται η Ρώμη : καμία προοπτική, κανένα όραμα!»
Στο θέατρο αυτό της Ρώμης, όπου για τρία χρόνια επιχειρήθηκε με επιτυχία η ενεργός συμμετοχή των πολιτών μαζί με τους εργαζόμενους στις παραστατικές τέχνες μέσα από αυτοδιαχειριστικά σχήματα και που αποτέλεσε πείραμα «απελευθέρωσης» ενός κοινού αγαθού που για χρόνια η δημόσια αρχή δεν στάθηκε ικανή να λειτουργήσει προς όφελος του κάθε πολίτη, επιστρέφει πάλι η σιωπή και η ερήμωση.
Η ιστορία του Teatro Valle Bene Comune αρχίζει τον Ιούνιο του 2011, όταν μετά από το επιτυχημένο ιταλικό δημοψήφισμα για το νερό, το περιβάλλον και την νομιμότητα σαν κοινά αγαθά που ανήκουν σε όλους, ένα κίνημα επισφαλών εργαζομένων στις παραστατικές τέχνες αποφασίζει να σπρώξει παραπέρα τα όρια της έννοιας κοινό αγαθό διακηρύσσοντας ότι «όπως το νερό, όπως τον αέρα, να πάρουμε πίσω και τον πολιτισμό…». Συμβολικά αυτή η κίνηση έγινε με την κατάληψη του αρχαιότερου και πιο ιστορικού θεάτρου της Ρώμης (1725), στο οποίο μεταξύ των άλλων είχε ανέβει για πρώτη φορά το θεατρικό έργο του Πιραντέλλο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα».
Σύντομα το Valle έγινε σημείο αναφοράς για όλους όσους πιστεύουν ότι ένα άλλο μοντέλο παραγωγής και χρήσης του πολιτισμού (και της δημοκρατίας) είναι εφικτό. Φυσικά ένα τέτοιο σύμβολο, μετά και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Renzi και την εγκαθίδρυση του δόγματος TINA (There Is No Alternative), έπρεπε να εξαφανιστεί, όπως και έγινε με δόλιο τρόπο η εκκένωση του θεάτρου μετά από 1.151 ημέρες κατάληψης.
Έτσι λοιπόν και σήμερα, για δεύτερη φορά, στις 11/06/2016 που επιχειρήθηκε η επανενεργοποίηση του θεάτρου, σε μια πόλη υπό διάλυση (όπως είναι σήμερα η Ρώμη με την διαφθορά να διαχέεται παντού), η κυβέρνηση στέλνει την αστυνομία με πλήρη εξάρτηση να διώξει ηθοποιούς, μουσικούς, συγγραφείς που πήγαν να ξαναλειτουργήσουν ένα θέατρο που ήταν δύο χρόνια κλειστό και έρημο.
«Θέλαμε να κάνουμε μια δημόσια συνέλευση μέσα στο θέατρο και μας εμπόδισαν. Ήμασταν διατεθειμένοι να την πραγματοποιήσουμε στον δρόμο αλλά ούτε αυτό δεν το επέτρεψαν. Για τον λόγο αυτό καλούμε όλες και όλους να συμμετάσχουν την 1η Ιουλίου σε μια συνέλευση πολιτών για να εξετάσει τα παρακάτω θέματα.
Με ποιο τρόπο πραγματικά θα μπορούν να συμμετέχουν οι ζωντανές δυνάμεις της πόλης στην διαχείριση της κοινής κληρονομιάς;
Με ποιο τρόπο να ξαναγράψουμε, συλλογικά, νέους κανόνες για την πολιτική συνύπαρξης, δίκαιους σαν αποτέλεσμα διαδικασίας από κοινού, νόμιμους γιατί θα είναι διαμορφωμένοι νόμιμα μέσα από τις αναζητήσεις των κοινοτήτων και των τρεχουσών αναγκών τους;
Ποιες εναλλακτικές στο εργαλείο της προκήρυξης διαγωνισμού; »
Το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός συμπαρίσταται στον αγώνα των πολιτών που παλεύουν για την επαναλειτουργία του ιστορικού θεάτρου Valle στην Ρώμη, που παρά τις διάφορες κούφιες υποσχέσεις από τους «θεσμούς» από τον Αύγουστο του 2014 για αποκατάσταση του κτιρίου και επαναλειτουργία του θεάτρου προς όφελος της πόλης και των πολιτών της, εδώ και δύο χρόνια παραμένει κλειστό με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η κατάσταση του κτιρίου και των εγκαταστάσεων.
Τελικό αποτέλεσμα: η δημιουργία μιας ερήμου που ονομάστηκε νομιμότητα, επιβεβαιώνοντας αυτό που ο Luigi Ciotti εδώ και καιρό έλεγε: «Σήμερα υπάρχει πολλή νομιμότητα του φαίνεσθαι που δεν έχει καμία σχέση με την δικαιοσύνη. Υπάρχει ο κίνδυνος να καταστεί η νομιμότητα ένα είδωλο, ένα εργαλείο όχι δικαιοσύνης αλλά εξουσίας».
